Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

To 1001+Friends εχει γενέθλια...έγινε...1 έτους...!!


Με την ευκαιρία αυτή θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε για τήν απίστευτη στήριξή σας και αγάπη που μας δείξατε όλο αυτό το διάστημα....

Πάνω απο 26000 επισκέψεις απο 45 διαφορετικές χώρες ....!!
Μιλάμε για ενα Blog που δεν έχει διαφημιστεί πουθενά, που σε αυτό δεν γράφουν επαγγελματίες δημοσιογράφοι παρα μόνοι οι φίλοι μας...!!

Μιλάμε για ένα Blog που ασκεί κριτική σε κάθε ΑΜΕΤΟΧΟ και κάθε ΙΔΕΑ με τακτική δούρειου ίππου!

Μιλάμε για ένα Blog που ΔΕΝ ευλογεί τους Εχοντες και Κατέχοντες για να εξασφαλίσει διαφήμιση, χρήμα και ασυλία απο τον Φορέα και τα ΜΜΕ..

ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΉΣΑΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΕΣΤΕ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΑΣ...ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΣΑΣ...ΣΕ ΟΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΓΥΡΩ ΜΑΣ...!

ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΉΣΑΜΕ ΓΙΑΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΒΑΖΟΝΤΑΣ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΟΤΙ ΑΝΩΤΕΡΟ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΟΤΙ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΖΟΥΜΕ...!

Αναρωτιώμαστε ποια είναι η θέση, ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης, ενός ιστολογίου σαν αυτό, σε μια πραγματικότητα τόσο δύσκολη, απαιτητική και – για τόσο πολλούς ανθρώπους – πια απελπιστική;
Η οικογένεια είναι ίσως καταφύγιο ακόμη για αρκετούς από μας, μα για άλλους είναι ο χώρος όπου δοκιμάζονται σε ακραίο βαθμό οι καθημερινές αντοχές και τα ψυχικά τους αποθέματα.

Πολλά άλλαξαν μέσα σε αυτόν τον  χρόνο για όλους μας. Μέσα μας κι έξω μας. Στα σπίτια μας και στις καρδιές μας. Ο ιστός της αβεβαιότητας δίνει γερές σπρωξιές αναγκάζοντάς μας  ν΄αλλάξουμε προτεραιότητες, να κοιτάξουμε κατάματα ό,τι μας φοβίζει και ν΄αποφασίσουμε επιτέλους με ποιους θα πάμε και ποιους θ’αφήσουμε....


Σα γονείς χρειάζεται όχι μόνο να κρατηθούμε όρθιοι, αλλά και να ανακαλύψουμε τον τρόπο, ίσως τον δικό μας μοναδικό τρόπο, να ανοίξουμε ξανά το δρόμο για τα παιδιά μας, καταργώντας, γκρεμίζοντας, ανατρέποντας όλα τα ανόητα κλισέ που η δική μας γενιά πληρώνει ήδη πολύ ακριβά, ενώ ακόμα τα υπηρετεί, γιατί δεν έχει κάτι καλύτερο να προτείνει και να αναδείξει.

Και φτάνουμε στο συμπέρασμα που σχεδόν μας απελευθερώνει:
Πως η κρίση μας πρόσφερε κάποια ανέλπιστα δώρα, που αργήσαμε να αντιληφθούμε, γιατί έφτασαν πακεταρισμένα μαζί με φόβο, οικονομική στενότητα, χρέη και σφίξιμο στο στήθος.

Μάς ανάγκασε ευτυχώς να γυρίσουμε φανερά και οριστικά την πλάτη σε όλη την επίπλαστη, ανόητη, λαϊφσταϊλίστικη εκδοχή της ζωής που μας θέλει καταναλωτικές μονάδες και υπερήρωες και ταυτόχρόνα, ρομπότ με  μαγικό ραβδί – και φυσικά άφθονο χρήμα – για να “παρέχουμε” στην οικογένειά μας το “ιδανικό” περιβάλλον, τη “σωστή” εκπαίδευση, τα “κατάλληλα” εφόδια για ένα “τέλειο”μέλλον.

Ποτέ δεν Σκεφτόμουν το παραπάνω πρότυπο ζωής, αλλά αναγνωρίζω πως ήμουν κι εγώ, σε κάποιο βαθμό, υπό την επιρροή του. Επιτέλους, λέω επιτέλους, χάρη στην κρίση,  περνάω –  σταδιακά και όχι ανώδυνα – από το “έχω” στο “είμαι”. Από την επιφάνεια στην ουσία. Από το λούστρο στήν πραγματικότητα. Σκεφτείτε πριν από μια πενταετία πόσο μας απασχολούσε το  ”έχω” (σπίτι, μπλογκ, τζιπ, εξοχικό, διαφορετικές διακοπές, παιδιά με πτυχία κοκ). Σήμερα αυτό που μετράει όλο και πιο πολύ είναι το “είμαι” (ελεύθερος, σταθερός, φοβισμένος, ικανός, απελπισμένος…..)

Να που μπήκε λυτρωτικά στο προσκήνιο το ξεχασμένο “ανθρώπινο μέτρο”, το συναίσθημα κι ας είναι πόνος, η ταπεινότητα και το σκυμμένο κεφάλι κι ας είναι εκνευριστικό – αν όχι ταπεινωτικό – να παραδέχεσαι πως δεν στέλνεις πια τα παιδιά στη Ρυθμική γιατί δεν έχεις να πληρώσεις.

Για μένα το πέρασμα αυτό συνιστά ένα πνευματικό άλμα, ένα αμυδρό ξεκίνημα μιας καινούργιας κατάστασης, που ακόμα δεν είμαι σε θέση να ορίσω, αλλά νιώθω πως θα σημαδέψει αν όχι τις δικές μας ζωές, σίγουρα τις ζωές των παιδιών μας…

Με ανακούφιση διαπιστώνω καθημερινά πως τα παιδιά πατάνε πιο γερά στα πόδια τους όταν ο γονιός είναι δίπλα τους ορθιος κι αξιοπρεπής, αν και στραπατσαρισμένος. Τα παιδιά, όταν τους εξηγήσεις, αναγνωρίζουν τις αναγκαιότητες και λειτουργούν με ρεαλισμό και ευθύτητα που πολλοί μεγάλοι θα ζήλευαν. Ενα είναι αδιαπραγμάτευτο: ότι σαν γονείς είμαστε συναισθηματικά παρόντες στη ζωή τους, ναι ευάλωτοι, τρωτοί και κλονισμένοι, αλλά αληθινοί και παρόντες…

Η πνευματική οδός είναι διαφορετική από την πορεία που κάνει ο οδοιπόρος. Αν σταθεί ο οδοιπόρος, δεν χάνει καθόλου από το δρόμο που περπάτησε, ενώ στον πνευματικό αγώνα, αν σταματήσει ο αγωνιστής της αρετής, χάνει από κείνα που απόκτησε προηγουμενως. Επιπλέον, η μεν κούραση του Οδοιπόρου αυξάνει περισσότερο, καθώς συνεχίζει την πορεία, ενώ στον πνευματικό δρόμο, όσο περισσότερο περπατά κανείς μπροστά, τόσο αποκτά μεγαλύτερη πνευματική δύναμη.

Και τι ρόλο παίζουμε εμείς της μπλογκόσφαιρας (ή της Ψηφιακής γειτονιάς), όταν η ανατροπή στη ζωή κάθε οικογένειας είναι καθημερινά παρούσα;

Κάθε μπλόγκερ ή χρήστης στο διαδίκτυο αναζητά το δικό του τρόπο να εκφραστεί και να μοιράσει τις ιδέες τουτις απόψεις του, τους προβληματισμούς του. 

Πιστεύω όμως πως είναι σημαντικό να έχουμε το βλέμμα και την καρδιά στραμμένη στην κοινωνία κι όχι στο μικρόκοσμο του σπιτιού μας και της όποιας “διαδικτυακής καριέρας”.

Στην οικογένεια που πονά, στο συνάδελφο που έχει σκύψει το κεφάλι, στο παιδί που ντρέπεται να εξομολογηθεί τη δυσκολία, στο δάσκαλο που πασχίζει να σταθεί αξιοπρεπής μέσα στην τάξη… Και να μη διστάζουμε να παραδεχτούμε πόσο τρωτοί κι ευάλωτοι νιώθουμε, να μην υποκρινόμαστε πως δεν υπάρχουν  τα “ανεπιθύμητα”, μα τόσο ισχυρά, συναισθήματα που συνοδεύουν όλη αυτή την αλλαγή που βιώνουμε.

Και ναι, η ομορφιά, η αγάπη, η στήριξη, η σύνδεση έχουν γεύση πιο γλυκιά και γνήσια όταν καταφέρνεις να τις αναγνωρίσεις μέσα στη δυσκολία…

Οσο για το 1001+Friends, όπως και για όλα τα άλλα Ιστολόγια που συμμετέχω, ένα μοναδικό λόγο ύπαρξης έχει:

Να προσφέρει έμπνευση σε όποιο φίλο και φίλη την έχει ανάγκη, όσο κι εγώ. Διψάω για έμπνευση, κατά προτίμηση με ενέσεις αυθεντικής αισιοδοξίας παρά τα κύματα του φόβου, γιατί μέσα απ΄την έμπνευση νιώθω πως ανοίγει η καρδιά μου, ξεδιπλώνεται ο νους, τρέφεται το πνεύμα μου κι έτσι αντλώ δύναμη και σηκώνομαι όρθιος όταν πέφτω....και ξαναπροσπαθώ, ζητάω βοήθεια όταν απελπίζομαι και δηλώνω ξανά “παρών” εκεί που πρέπει να είμαι ....

ΑΣ ΓΙΝΕΙ ΤΟ 1001+Friends ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΜΑΣ...!!

Ας κάνουμε ο καθένας μας το δικό μας βήμα να πλησιάσουμε ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΑΣ....ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ 1001+Friends

Τότε πραγματικά , δεν θα υπάρχει ομορφότερος κήπος από αυτόν που θα ανθίσει μες την καρδιά μας !
Δεν θα υπάρχει ομορφότερο χαμόγελο , από το χαμόγελο που θα χαρίσουμε στον αδελφό μας, στον φίλο μας , στον γνωστόν μας , στον συγγενή μας ...

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν ...ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΠΑΡΕΑ
Ας μην αφήνουμε το χρόνο να φεύγει , γιατί μετά είναι πολύ αργά ...
Μετά λέμε " πόσο σ΄ αγαπούσα " ...
"πόσο λυπάμαι που σε στεναχωρούσα ..."
Κι΄ όμως κάποια μέρα θάναι πολύ αργά για να δείξουμε την αγάπη μας...
Ας το κάνουμε όσο είναι καιρός ...

ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΕΙΤΕ ΣΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΜΑΣ...ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΣΑΣ...ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ 1001+Friends πιο Πλούσιο σε Ιδέες, Αρθρα, και  Εμπειρίες που θα μοιραζόμαστε Καθημερινά...

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ..!!
Ανάρτηση απο το
1001+Friends...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Share This

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Press to The Image and Visit "Ask-Me-Anything ?'

Ask Me Anything ?


Δείτε τώρα σε Real Time τις τελευταίες αναρτήσεις των φίλων μας στην Ιστοσελίδα μας στο Face Book.Σύρετε την μπάρα για να δείτε περισσότερες αναρτήσεις και πατείστε με αριστερό κλίκ την ανάρτηση που επιλέξατε για να μεταφερθείτε αμέσως..!!