Το καλοκαίρι, οι ορδές των τουριστών, κάθε ηλικίας, ξεκινούν εκστρατείες ολόκληρες για τα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου, τις ακτές της Εύβοιας και της Κρήτης, οπουδήποτε υπάρχει αμμουδιά που θα μπορούσε να τους δεχτεί πρόθυμα, για λίγες ημέρες διακοπών. Εμείς ακολουθήσαμε την αντίθετη διαδρομή, είπαμε να πάμε κόντρα στα συνηθισμένα και να γνωρίσουμε μια από τις ομορφότερες περιοχές της Ελλάδας, έτσι όπως της αξίζει. Καταπράσινη και πανέμορφη, από κάθε πλευρά, μας περίμενε, αυτό τον Ιούλιο, η περιοχή της Πρέσπας, με τις δύο υπέροχες λίμνες της, τα παλιά πλινθόκτιστα και πετρόκτιστα χωριά της, τα ιστορικά μνημεία της και τη μοναδική πανίδα και χλωρίδα, που την έχουν αναδείξει σε έναν από τους πιο ελκυστικούς και κοσμοξακουσμένους προορισμούς της Ευρώπης.
Μικρή Πρέσπα - Άγιος Αχίλλειος
Κι ήταν αυτή μας η απόφαση πέρα για πέρα δικαιωμένη, όταν αντικρίσαμε μια περιοχή που την είχαμε γνωρίσει, στο παρελθόν, χιονισμένη, γκρίζα και ρομαντική μέσα στο καταχείμωνο, εντελώς διαφορετική, καταπράσινη και γεμάτη ζωντανά χρώματα και αρώματα, γεμάτη προκλήσεις για εξερεύνηση, γεμάτη τοπικές γεύσεις και ανθρώπους έτοιμους να σε εξυπηρετήσουν και να σε κάνουν να μη θέλεις να την εγκαταλείψεις.
Ένα ταξίδι γεμάτο συγκινήσεις
Αφήσαμε πίσω μας την Αθήνα, σε ένα κλίμα καύσωνα, ελπίζοντας ότι στον τελικό μας προορισμό οι θερμοκρασίες θα ήταν πολύ περισσότερο ευχάριστες. Θέλαμε να γνωρίσουμε την περιοχή της Πρέσπας, έχοντας όλο τον απαιτούμενο χρόνο και τη διάθεση για περιήγηση, με τις καλύτερες δυνατές θερμοκρασίες. Φανταστείτε, λοιπόν, την ικανοποίησή μας, φτάνοντας, μετά από ταξίδι 7 περίπου ωρών, σε έναν τόπο πανέμορφο και αρκετά δροσερό. Οι μέρες, μάλιστα, ήταν από εκείνες τις καλοκαιρινές που συννεφιάζει το απόγευμα και το βραδάκι ρίχνει και καμία βροχή, στα ορεινά. Ήταν Κυριακή βράδυ και τα χωριά γύρω από τη Μικρή Πρέσπα έδειχναν να “κατεβάζουν ρολά”, μετά από ένα διήμερο με σχετικά καλή τουριστική κίνηση. Αρκετά μαγαζιά είχαν κλείσει κι εμείς ανυπομονούσαμε να φάμε κάτι από τη φημισμένη τοπική κουζίνα στον παραδοσιακό οικισμό των Ψαράδων, το μοναδικό χωριό της περιοχής που βρίσκεται από την πλευρά της Μεγάλης Πρέσπας. Μας είχε ήδη ξαφνιάσει ευχάριστα το ξενοδοχείο μας, στην περιοχή του Λαιμού, που ήταν καινούργιο και αρκετά πολυτελές. Το έχει φτιάξει πολύ πρόσφατα ένα ζευγάρι εκπαιδευτικών, που άφησαν την Αθήνα, ψάχνοντας τον τρόπο να συνεχίσουν τη ζωή τους μακριά από τη φασαρία και το καυσαέριο, αλλά δυστυχώς, ταλαιπωρούνται ακόμη από το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, που δεν τους έχει εξασφαλίσει ότι θα μπορούν να είναι διορισμένοι κάπου στην περιοχή της Φλώρινας.
Αφήσαμε τα πράγματα στο δωμάτιο και μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να ανεβούμε μια εκπληκτική διαδρομή, γεμάτη δέντρα και μοναδική θέα στις λίμνες, την ώρα που ήδη άρχιζε να ψιχαλίζει. Ήταν αρκετά αργά και το τεράστιο μαύρο σύννεφο πάνω από το βουνό που χωρίζει τους Ψαράδες από τα υπόλοιπα χωριά, έφερνε ακόμη πιο κοντά τη νύχτα. Περάσαμε από το μοναδικό στον κόσμο δάσος των βουνοκυπάρισσων του Αγίου Γεωργίου. Πρόκειται για ένα είδος κέδρου, που συγγενεύει με τα γνωστά μικροκαμωμένα δέντρα που συναντάμε στις παραλίες, αλλά είναι πολύ πιο μεγάλο και συναντάται μόνο σε εκείνη την περιοχή. Το δάσος του Αγίου Γεωργίου ήταν και ένας από τους σημαντικότερους λόγους που η περιοχή της Πρέσπας ανακηρύχθηκε σε Εθνικό Δρυμό και προστατευόμενη περιοχή. Το ξύλο του βουνοκυπάρισσου είναι σκληρό και εξαιρετικά ανθεκτικό και χρησιμοποιείται εδώ και αιώνες στην κατασκευή σκαφών και άλλων ξύλινων αντικειμένων που απαιτούν μεγάλη αντοχή. Στο ψηλότερο σημείο για το χωριό των Ψαράδων, βλέπεις και τα περισσότερα δέντρα, πλάι στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου κι εκεί αξίζει να σταματήσεις και να τα παρατηρήσεις από πιο κοντά.
Όταν, τελικά, φτάσαμε στους Ψαράδες, η βροχή έπεφτε κανονικά και αναζητήσαμε ανοικτή ταβέρνα για να φάμε. Οι Ψαράδες είναι ένα πολύ όμορφο παραθαλάσσιο χωριό, από τα πιο γνωστά της περιοχής, κυρίως για το γεγονός ότι είναι το μοναδικό που βρίσκεται στη Μεγάλη Πρέσπα και αποτελεί την αφετηρία για να επισκεφτεί κανείς, είτε από ξηρά μέσω των ορειβατικών μονοπατιών, είτε από θάλασσα με τις βάρκες των ψαράδων, τα παλιά ασκηταριά, χτισμένα σε κοιλώματα βράχων πάνω από τα νερά της λίμνης, στα οποία στα χρόνια τα μεταβυζαντινά έμεναν ερημίτες μοναχοί. Τα τελευταία χρόνια, ο χώρος μπροστά από τη λίμνη στους Ψαράδες, έχει διαμορφωθεί σε ένα μεγάλο πλακόστρωτο με δέντρα, ιδανικό για απογευματινό περίπατο και φαγητό μπροστά στα νερά της λίμνης.
Η ημέρα και η ώρα που φτάσαμε ήταν τέτοια που ήμασταν, τελικά, τυχεροί που βρήκαμε μαγαζί ανοικτό. Ο ιδιοκτήτης του, ο Χρήστος, άφησε εδώ και αρκετά χρόνια την Αθήνα και τις μνήμες από την καριέρα του ως αθλητής της άρσης βαρών, για να ασχοληθεί με το ψάρεμα και τη μαγειρική. Οι μεζέδες που φάγαμε στο μαγαζί του ήταν εκλεκτοί, με πιο νόστιμο το μπουγιουρντί και τις τηγανητές πιπεριές. Το τσίπουρο που μας κέρασε ήταν εξαιρετικό και ταιριαστό στην περίσταση, καθώς η νύχτα που έπεφτε και η βροχή μας είχαν ήδη αναγκάσει να φορέσουμε κάτι πιο ζεστό, μέσα στο κατακαλόκαιρο.
Η επόμενη ημέρα μας έβρισκε ξεκούραστους και με γεμάτες τις μπαταρίες για να γυρίσουμε την περιοχή. Πριν, όμως, ξεκινήσουμε, θεωρήσαμε απαραίτητο να ανεβούμε μέχρι το επόμενο χωριό, τον Άγιο Γερμανό, για να πάρουμε πληροφορίες για την περιοχή στο Κέντρο Ενημέρωσης του Φορέα Διαχείρισης τους Εθνικού Δρυμού Πρεσπών. Η Αλεξάνδρα που μας υποδέχτηκε έδειξε ιδιαιτέρως πρόθυμη να μας εξηγήσει τα πάντα για τις Πρέσπες. Μάθαμε ότι τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί το Πολιτιστικό Τρίγωνο Πρεσπών, μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση, από ανθρώπους που προέρχονται από την Ελλάδα, την Αλβανία και τη FYROM, που αποφάσισαν να δικτυωθούν για να αναδείξουν και να προστατέψουν αυτή την τόσο ξεχωριστή περιοχή των Βαλκανίων, που είναι χωρισμένη στα τρία. Πήραμε πληροφορίες για τα χωριά, τη χλωρίδα και την Πανίδα και προμηθευτήκαμε ενημερωτικά φυλλάδια και χάρτες που θα μας βοηθούσαν για την περαιτέρω περιήγησή μας. Πριν φύγουμε, κοντοσταθήκαμε για φωτογραφίες στο ναό που έδωσε το όνομά του στο χωριό. Η εκκλησία του Αγίου Γερμανού είναι από τις χαρακτηριστικότερες της περιοχής, με εξαιρετικό τέμπλο και τοιχογραφίες, χτισμένη τον 11ο αιώνα. Στο κοντινό ποτάμι, εκεί που βρίσκονται και οι αναπαλαιωμένοι νερόμυλοι, στα τέλη Ιουλίου και για λίγες ημέρες, επιτρέπεται το ψάρεμα της μπράνας με τα χέρια. Πρόκειται για ένα είδος πέστροφας που υπάρχει στην περιοχή και απειλείται με εξαφάνιση. Στην έξοδο του οικισμού προσέξαμε την παλιά εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, το παλιό σχολείο και το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, σε ένα υπέροχο αποκαταστημένο πέτρινο κτίσμα.
Η ενημέρωση για τις λίμνες συνεχίστηκε, επικεντρωμένη στα 250 είδη πουλιών που συναντά κανείς στην περιοχή, στο Κέντρο Ενημέρωσης της Πύλης, που είναι χτισμένο δίπλα στα νερά της Μικρής Πρέσπας και προσφέρει τη δυνατότητα παρατήρησης στους επισκέπτες της. Εκεί, η Βαρβάρα, επίσης πρόθυμη και ενημερωμένη, μας μίλησε για τους αργυροπελεκάνους και τους ροδοπελεκάνους, που μένουν στην περιοχή και γεννούν τα αυγά τους, από τον Ιανουάριο μέχρι και τον Σεπτέμβρη, που ξεκινούν το μεγάλο τους ταξίδι για την Αφρική, τους κορμοράνους, τους πανέμορφους ερωδιούς (λευκοτσικνιάδες, αργυροτσικνιάδες, σταχτοτσικνιάδες), τους σκουφοβουτηχτές, τους πελαργούς, τις αγριόπαπιες, τις αγριόχηνες. Στην πορεία μας, άλλωστε, από τον Άγιο Γερμανό για την Πύλη, περάσαμε από την περιοχή της Κούλας, που χωρίζει τις δύο λίμνες, όπου βρίσκεται και το πέρασμα των πουλιών. Εκεί, μπορεί κανείς να σταματήσει και να ανέβει στο ειδικά κατασκευασμένο ξύλινο παρατηρητήριο για να δει και να φωτογραφίσει τα πουλιά. Στην Κούλα βρίσκεται και η μία από τις παραλίες που μπορεί κανείς να καθίσει και να απολαύσει το μπάνιο του στη Μεγάλη Πρέσπα. Η λίμνη αυτή έχει βάθος που φτάνει τα 50 μέτρα και γι αυτό το νερό, σε πολλές περιοχές, δίνει την αίσθηση της θάλασσας -όσον αφορά στην καθαρότητα- και είναι πόσιμο. Γι τον ίδιο λόγο, όπως μάθαμε από πρώτο χέρι τρώγοντας, τα ψάρια που ψαρεύονται στη Μεγάλη Πρέσπα είναι πολύ νόστιμα και δεν αφήνουν καθόλου την αίσθηση της λάσπης στον ουρανίσκο.
Στην περιοχή των Ψαράδων, φάγαμε άλλες δύο φορές. Όπως φανερώνει και το όνομα του χωριού, οι λιγοστοί μόνιμοι κάτοικοί τους ασχολούνται με το ψάρεμα και οι ίδιοι γνωρίζουν πως να μαγειρέψουν, με τον καλύτερο τρόπο, τα ψάρια που βγάζουν από τη λίμνη, στις ταβέρνες τους. Ντόπια, λιμνίσια ψάρια είναι το γριβάδι και το τσιρόνι. Το γριβάδι είναι ένα μεγάλο ψάρι με χρυσωπά λέπια, το μέγεθος του οποίου μπορεί να φτάσει και το ένα μέτρο. Τρώγεται τηγανητό ή ψητό, έχει αρκετά κόκκαλα, αλλά και μπόλικο ψαχνό. Το τσιρόνι θα σας θυμίσει τον γαύρο ή τη μαρίδα, αφού οι ψαράδες ξέρουν να το μαγειρεύουν με μοναδικό τρόπο, σε σημείο που θα ξεχάσετε ότι είναι ψάρι λιμνίσιο. Το μενού στις ταβέρνες, στον οικισμό των Ψαράδων, περιλαμβάνει πολύ ωραίες σαλάτες, με προϊόντα αγνά της πρεσπιώτικης γης, πιπεριές Φλωρίνης και, φυσικά, τα περίφημα φασόλια των Πρεσπών, μαγειρεμένα φασολάδα ή γίγαντες (οι πασίγνωστοι γίγαντες-ελέφαντες Πρεσπών).
Κάνοντας τον γύρο της λίμνης, πηγαίνοντας από το ένα χωριό στο άλλο, παντού το μάτι σου βλέπει εκτάσεις με φασολιές. Αντιλαμβάνεσαι, σύντομα, ότι δεν υπάρχει οικογένεια στην περιοχή που να μην καλλιεργεί φασόλια, και πως να μην είναι έτσι, αφού η ζήτηση πανελλαδικά και όχι μόνο, είναι τόσο μεγάλη, που οι φασολοπαραγωγοί κατορθώνουν και εξασφαλίζουν τα προς το ζην μόνο με τις καλλιέργειές τους. Αν αγοράσεις φασόλια από τις Πρέσπες, καλό είναι να ακολουθήσεις τις τοπικές συνταγές, που αξιοποιούν τα μπαχαρικά και τα μυρωδικά της περιοχής, για να κάνουν ακόμη πιο νόστιμα τα, έτσι κι αλλιώς, εξαιρετικά φασόλια με την προστατευόμενη ονομασία-προέλευση.
Η περιοχή της Πρέσπας είναι συνδεδεμένη με σημαντικές στιγμές της ιστορίας μας, κυρίως της εποχής του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και του Εμφυλίου. Δύο από τα αξιοθέατα που κέρδισαν το ενδιαφέρον μας, την τρίτη ημέρα της εκδρομής μας, ήταν τα σπήλαια του Ζαχαριάδη στην Πύλη και του Κόκκαλη κοντά στο Βροντερό. Το πρώτο απαιτεί μια ανάβαση 20 λεπτών σε πέτρινα σκαλοπάτια, πολύ κοντά στο χωριό Πύλη. Το σπήλαιο αποτελούσε το αρχηγείο των ανταρτών, την εποχή του Εμφυλίου. Το Σπήλαιο του Κόκκαλη το ανακαλύψαμε στην εκδρομή μας για το χωριό Βροντερό. Στη διαδρομή συναντήσαμε, ακριβώς πριν τα πρώτα σπίτια, την επιβλητική εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, που πανηγυρίζει στα τέλη Ιουλίου, με εκδηλώσεις που δεν θα πρέπει να χάσετε, αν βρεθείτε στην περιοχή τέτοιες ημέρες. Το χωριό Βροντερό είναι ένας μικρός οικισμός, με χαρακτήρα κυρίως αγροτικό-κτηνοτροφικό. Είναι κάτι που το βλέπει κανείς από την πρώτη στιγμή στα κτίσματά του.
Προς μεγάλη μας απογοήτευση διαπιστώσαμε ότι τα κτίσματα, που κάποτε φιλοξενούσαν το σχολείο και τον παιδικό σταθμό του Βροντερού, είναι τώρα ερειπωμένα, μάρτυρες της ερήμωσης του χωριού, που προέκυψε τα τελευταία χρόνια. Από το Βροντερό, χωματόδρομος λίγων χιλιομέτρων, προς τα σύνορα με την Αλβανία, μας οδήγησε στο Σπήλαιο του Κόκκαλη. Σου κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση η δομή του σπηλαίου, που ανακάλυψαν οι στρατιώτες του ΔΣΕ, στον Εμφύλιο και με τη βοήθεια αρχιτεκτόνων, προχώρησαν στην περαιτέρω διάνοιξή του και τη διαμόρφωσή του σε επίπεδα, με δύο φυσικές κολώνες στήριξης, προκειμένου να εγκαταστήσουν εκεί το νοσοκομείο των ανταρτών. Αν συνεχίσει κανείς τον χωματόδρομο, για λίγα χιλιόμετρα ακόμη, φτάνει στο παλιό εγκαταλλειμένο χωριό Αγκαθωτό, στις όχθες της Μικρής Πρέσπας και την παλιά εκκλησία της Αγίας Παρασκευής.
Η τέταρτη ημέρα της περιήγησής μας ήταν αφιερωμένη στα χωριά που βρίσκονται ανατολικά της Μικρής Πρέσπας και είναι τα πιο μεγάλα και με τους περισσότερους μόνιμους κατοίκους. Η διαδρομή από το Λαιμό προς τις Καρυές και τη Μικρολίμνη σε φέρνει κοντά σε οικισμούς γραφικούς, με παλιά σπίτια, άλλοτε πλίθινα με λάσπη και ξύλο, άλλοτε πέτρινα. Ο Μηλιώνας είναι ο πιο κοντινός και ο πιο ερημωμένος. Τα παλιά σπίτια δεν ξεχωρίζουν από το φυσικό ανάγλυφο, αφού έχουν χάσει την εξωτερική τους κάλυψη και έχουν αποκαλύψει το καφετί από τα πλιθιά. Τα τελευταία χρόνια, όμως, δύο οικογένειες έχουν αγοράσει σπίτια εδώ και, αυτή την εποχή ένα ζευγάρι αποφάσισε να εγκατασταθεί στο χωριό και να αποτελέσει την πρώτη οικογένεια μονίμων κατοίκων, μετά από χρόνια. Στον κεντρικό δρόμο και συνεχίζοντας για το Πλατύ και τον Λευκώνα, βρίσκονται και τα δύο πρατήρια βενζίνης της Πρέσπας, που δεν μας άφησαν ποτέ χωρίς καύσιμο, τις ημέρες της απεργίας των βυτιοφορέων. Άλλωστε, ο Ιούλιος είναι, κατά γενική ομολογία, ο χειρότερος τουριστικά μήνας για την περιοχή, πράγμα που σημαίνει ότι όποιος βρεθεί εδώ αυτή την εποχή μεσοβδόμαδα, είναι πολύ πιθανόν να είναι και ο μοναδικός ξένος επισκέπτης. Ανεβαίνοντας στον Λευκώνα, ανακαλύψαμε το μοναδικό φαρμακείο της περιοχής, στεγασμένο στο παλιό δημοτικό σχολείο του χωριού. Συνεχίζοντας μέσα από τα στενά δρομάκια του γραφικού και ήσυχου οικισμού, φτάσαμε στην Καλλιθέα, το χωριό με την καλύτερη θέα στην περιοχή των λιμνών. Στη μεγάλη εκκλησία της Αγίας Παρασκευής γίνεται πανηγύρι στις 25 και 26 Ιουλίου. Αφήνοντας το αυτοκίνητο, μπορεί κανείς να φτάσει ως τον κοντινό παλιό νερόμυλο, στα νότια του οικισμού. Τελικός μας προορισμός ήταν η Μικρολίμνη, το χωριό που βρίσκεται απομονωμένο, σχεδόν, στη νοτιοανατολική πλευρά της Μικρής Πρέσπας και κατοικείται επίσης από λίγους ψαράδες και αγροτοκτηνοτρόφους. Το τοπίο εδώ είναι μοναδικό και από τον προβλήτα του οικισμού μπορεί κανείς να παρατηρήσει τις φωλιές πουλιών, σε σχετικά κοντινή απόσταση. Θεωρήσαμε τους εαυτούς μας τυχερούς που πετύχαμε τη Μικρολίμνη με συννεφιά και μια ελαφριά ψιχάλα, καθώς το τοπίο ήταν μοναδικό, σχεδόν Αγγελοπουλικό και οι φωτογραφίες που τραβήξαμε προς τη λίμνη εξαιρετικά ατμοσφαιρικές. Στη Μικρολίμνη υπάρχει η δυνατότητα για φαγητό, με λιμνίσια ψάρια και τοπικούς μεζέδες στην ταβέρνα που βρίσκεται στην παραλία. Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε και η πολύ όμορφη εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, που βρίσκεται κτισμένη πολύ κοντά στη λίμνη, στην είσοδο του χωριού.
Γυρίσαμε από την ίδια διαδρομή και περάσαμε έξω από το χωριό Καρυές, όπου και πληροφορηθήκαμε ότι την επόμενη ημέρα θα γινόταν πανηγύρι, με αφορμή ένα ποντιακό αντάμωμα κατοίκων από τρία χωριά της Φλώρινας και των Γρεβενών. Μπήκε αμέσως στο πρόγραμμα των διακοπών μας και την επομένη ημέρα το βράδυ δεν χάσαμε την ευκαιρία να βρεθούμε στη γιορτή των Καρυωτών, των Κιβωτιωτών και των Μεσοκαμπιτών, κατοίκων τριών μακεδονίτικων χωριών, που προέρχονται όλοι από ξεριζωμένες οικογένειες συγκεκριμένης περιοχής στον Πόντο. Ήταν το δεύτερο αντάμωμα και όλοι έδειχναν διάθεση να το διασκεδάσουν σε μια πολύ γλυκιά νύχτα, που κράτησε μέχρι το πρωί. Το κρασί, το τσίπουρο και οι μεζέδες περνούσαν γρήγορα στα τραπέζια και ο χορός, με συγκρότημα δημοτικής μουσικής, περιελάμβανε παραδοσιακά τραγούδια και σκοπούς όχι μόνο από την περιοχή του Πόντου, αλλά και από ολόκληρη την Ελλάδα. Ο Δημήτρης Δημητριάδης, εκ των διοργανωτών της εκδήλωσης, αποδείχθηκε εξαιρετικά φιλόξενος και στα δρώμενα, εκτός από τον χορό, είδαμε αναπαράσταση παλιών αγροτικών εργασιών, όπως το άλεσμα του σταριού για να γίνει πλιγούρι, το πήξιμο του βούτυρου κ.α.
Η ημέρα εκείνη, όμως, ήταν αφιερωμένη από το πρωί στον Άγιο Αχίλλειο, το νησάκι που βρίσκεται στο κέντρο της Μικρής Πρέσπας. Είναι από τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα, με την Βασιλική του Αγίου Αχιλλείου να κερδίζει τις εντυπώσεις με την ιδιαιτερότητα της αρχιτεκτονικής της, έστω κι αν αυτό που βλέπει, πλέον, ο επισκέπτης είναι το “λείψανο” της παλιάς εκκλησίας. Ο περίπατος γύρω από το νησάκι είναι μια ξεχωριστή εμπειρία.
Το τοπίο σε γεμίζει γαλήνη και ψυχική ανάταση και, ανάμεσα στα λιγοστά οικήματα, θα βρεις, στην είσοδο του νησιού από την πλωτή γέφυρα, τη μία και μοναδική ταβέρνα, που προσφέρει εκλεκτούς μεζέδες, αλλά σου δίνει και τη δυνατότητα να μείνεις σε ένα από τα δωμάτια του ξενώνα. Επιστρέφοντας στο Λαιμό, νοικιάσαμε ποδήλατα από τον μοναδικό άνθρωπο που ασχολείται με τα extreme sports στην περιοχή. Η Μαρί είναι μια νεαρή Γαλλίδα, που ήρθε στις Πρέσπες πριν 4 χρόνια και έμεινε μόνιμα εδώ, για να ανοίξει μαγαζί δραστηριοτήτων βουνού. Εμείς νοικιάσαμε ποδήλατα και με τη βοήθειά της και τους χάρτες διαδρομών που μας έδωσε, κάναμε μια ωραία βόλτα προς την Πύλη και τον παλιό ερειπωμένο οικισμό της Δασερής. Στην ποδηλατική μας πορεία, περάσαμε από μεγάλες εκτάσεις με -τί άλλο- φασολιές, είδαμε την παλιά εκκλησία του Αγίου Νικολάου (14ου αιώνα), περάσαμε από όμορφα πυκνά δρυοδάση και είδαμε το χαρακτηριστικό κτίριο, που αποτελούσε το σχολείο του Δασερού, πριν την εγκατάλειψή του, στην περίοδο του Εμφυλίου. Στην επιστροφή μας, μας περίμενε στον Άγιο Γερμανό η ταβέρνα “Παράδοση”, με καλοφτιαγμένα φλωρινιώτικα σουτζουκάκια.
Η θέα από το ασκηταριό της Αγίας Ελεούσας Η θέα από το ασκηταριό της Αγίας Ελεούσας Στην τελευταία ημέρα της παραμονής μας στην περιοχή της Πρέσπας, αποφασίσαμε να δούμε τα παλιά ασκηταριά, τόσο από ξηράς όσο και από τη λίμνη. Ένα μικρό μονοπάτι που βρίσκεται απέναντι από τον οικισμό των Ψαράδων, στην αρχή του χωματόδρομου, μας οδήγησε μέσα από πυκνό δάσος με βελανιδιές, θάμνους κ.α., στο ακρωτήρι Ρότι, που προσφέρει απεριόριστη θέα στη Μεγάλη Πρέσπα και στις ακτές της Αλβανίας και της FYROM. Το μονοπάτι είναι σημαδεμένο με αριθμούς και, επιστρέφοντας, μετά το νούμερο 18, πήραμε την παράκαμψη δεξιά, που οδηγεί στο Ασκηταριό της Μεταμόρφωσης. Για να δούμε, όμως, τα υπόλοιπα ασκηταριά της Ελληνικής πλευράς, επιστρέψαμε στους Ψαράδες και αφήσαμε στον βαρκάρη μας, τον κ. Γερμανό, τα υπόλοιπα. Η βαρκάδα ήταν εκπληκτική. Περάσαμε από περιοχές που κυριαρχεί ο βράχος και το πράσινο από τα πυκνά δάση, στο βαθύτερο σημείο της λίμνης. Συναντήσαμε ομάδες κορμοράνων και πελεκάνων που έτρωγαν ψάρια από το νερό και αποβιβαστήκαμε στα ασκηταριά της Ανάληψης και της Αγίας Ελεούσας. Το τελευταίο είναι και το πιο εντυπωσιακό, φτιαγμένο τον 14ο αιώνα, με υπέροχες αγιογραφίες στη μικρή εκκλησία που είναι χτισμένη στο εσωτερικό μιας απίστευτα επιβλητικής κοιλότητας στο βράχο. Ο κ. Γερμανός αποδείχτηκε πολύ καλός ξεναγός και ακόμη καλύτερος καπετάνιος. Αυτό που δεν ξέραμε, όμως, και το ανακαλύψαμε στη συνέχεια, ήταν ότι είναι και καλός ταβερνιάρης. Στην ταβέρνα που δουλεύουν τα παιδιά του και τα εγγόνια του, φάγαμε πεντανόστιμη φασολάδα, τσιρόνια και παντζάρια.
Την επόμενη ημέρα θα έπρεπε να αφήσουμε την περιοχή της Πρέσπας, για να επιστρέψουμε στη βάση μας. Δεν αντισταθήκαμε στην επιθυμία να ξαναδοκιμάσουμε λιμνίσια ψάρια στους Ψαράδες. Αυτή τη φορά, φάγαμε γριβάδι, τσιρόνια και πιπεριές Φλωρίνης στην ταβέρνα του κ. Κώστα. Τόσο το σέρβις όσο και οι μεζέδες μας αποζημίωσαν για την επιλογή μας να καθυστερήσουμε την αναχώρησή μας. Όσο για τις τιμές. Όσες ημέρες καθίσαμε στις Πρέσπες, δεν φάγαμε ποτέ περισσότερο από 24 ευρώ το ζευγάρι.
Φεύγοντας, δεν ξεχάσαμε να πάρουμε μαζί μας τσιρόνια λιαστά, τσάι βουνού από τις Πρέσπες, φασόλια γίγαντες-ελέφαντες και πλακέ, πιπεριές Φλωρίνης, γλυκά του κουταλιού, μπαχαρικά της περιοχής και, φυσικά, βιβλία με συνταγές για να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε τα τσιρόνια και τα φασόλια με τον ίδιο τρόπο που τα φάγαμε στις Πρέσπες.
Χρήσιμες πληροφορίες
Σε λίγες ημέρες, και έχοντας όλη την καλοκαιρινή ημέρα και τις ευχάριστες θερμοκρασίες με το μέρος μας, γνωρίσαμε την Πρέσπα με τον ιδανικότερο τρόπο. Αν το αποφασίσετε, πάρτε μαζί σας τα παρακάτω χρήσιμα τηλέφωνα:
Φορέας Διαχείρισης Εθνικού Δρυμού Πρεσπών: 23850 51870
Δήμος Πρεσπών: 23850 52100
Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Φλώρινας: 23850 54400
Όσο για τη διαμονή σας, μπείτε στην ιστοσελίδα του δήμου Πρεσπών και θα βρείτε σχεδόν όλα τα καταλύματα: http://www.prespes.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=40&Itemid=54 . Σημειώστε, ακόμη, το τηλέφωνο του ξενοδοχείο Mimallones, που χτίστηκε πρόσφατα στον Λαιμό και δεν έχει, ακόμη μπει στην ενημέρωση του δήμου: 23850 51422, 6944 725199.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.